Malarstwo Krzysztofa Musiała to bezpretensjonalny komentarz do naszej współczesnej rzeczywistości. Subtelnie, delikatnie lecz dobitnie artysta pokazuje nam świat, w którym już jesteśmy. Głównym obiektem narracji jest człowiek, potraktowany jak plama, bryła czy też tylko kolor, szkicowo i syntetycznie – właściwie informacyjnie. Temu bezosobowemu człowiekowi na obrazach Musiała towarzyszy kontekst – tło, które jest jak jednobarwna, plama, sugerująca pustkę i drugorzędne znaczenie miejsc w tej opowieści. Nieistotne szczegóły rzeczywistości są tylko lekko zarysowane lub tak zredukowane, że prawie całkowicie pominięte. Wyeliminowanie detali z przestrzeni prowadzi widza do silnego odbioru pierwszoplanowej formy plastycznej i mocno skupia uwagę na emocjach ludzkich.
W niektórych obrazach można czasem odnieść wrażenie, że oglądamy kadry z własnego życia. Artysta jest obserwatorem sytuacji, zdarzeń i emocji. Bezimienny człowiek pokazany jest w samotności, bezradności, strachu, zaskoczeniu, znudzeniu, zagrożeniu, zachwycie, radości lub miłości. Ludzkie twarze są bez twarzy, postacie bez detali, bez wieku, bez urody, przestrzeń bez miejsca a miejsca są bez nazw. To tylko sytuacje, zatrzymane kadry jak stany zastane i zastygłe w danej chwili. Pełen wachlarz uczyć pokazany jest za pomocą mocnych, prostych i syntetycznych środków artystycznego wyrazu. Mistrzowska i jednocześnie lapidarna forma służy wywołaniu kontrastu i skupieniu uwagi na tym co dotyczy nas – odbiorców. Krzysztof Musiał dociera do naszych najskrytszych uczuć malarstwem wyrafinowanym na najwyższym poziomie artystycznym we współczesnej sztuce polskiej.
Kurator Sławomira Malingowska
